Τί γίνεται;

Μετά από 3 εβδομάδες σκέψεων,συγκρούσεων,αγώνων και εξάντλησης είναι παράξενο που κάθομαι εδώ σπίτι μου,μπροστά στο laptop μου και γράφω στο blog...μετά από 2 εβδομάδες που είχα να ασχοληθώ με το internet, είπα να γράψω κάτι...

Τόσες μέρες ο καθένας με τον τρόπο του βιώνει και ερμηνεύει τα γεγονότα.Τόσες μέρες ο καθένας σκέφτεται (έτσι θέλω να ελπίζω) τι σκατά γίνεται σάυτή τη χώρα...Άλλοι μιλάνε μόνο για σπασίματα και φωτιές, άλλοι για κοινωνική εξέγερση, άλλοι για προβοκάτσιες, άλλοι για συνωμοσίες, άλλοι για χαμένο χρόνο και φαιά ουσία, άλλοι για συνηθισμένες δράσεις αναρχικών,άλλοι για πλιάτσικο μεταναστών, άλλοι για μαθητές που μπούχτισαν, άλλοι για φοιτητές που σέρνονται πίσω από τις περιστάσεις, άλλοι για πολιτικούς που το μόνο που κοιτάνε είναι το συμφέρον τους, άλλοι για παρακρατικούς....πολλοί μιλάνε, λίγοι ακούνε....
Τελικά τι συνέβη;πιστεύω ότι αυτό θα φανεί με τον καιρό...τι θα επακολουθήσει...γιατί καλά μιλάμε για το τώρα άλλα χωρίς κάποια προοπτική το όλο πράγμα θα πιάσει πάτο.
Άν δεν κάτσεις με τον διπλανό σου να συζητήσεις και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του πώς μετά θες να γίνει η αλλάγή;Η αλλαγή πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.Όλοι έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, κάποιοι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και ακολουθούν συγκεκριμένες πρακτικές, οι οποίες ικανοποιούν αντίστοιχες λογικές.Γιατί όμως να περιχαρακωνόμαστε;γιατί να χτίζουμε τοίχους ανάμεσά μας, αντί να τους γκρεμίζουμε;
Δέχομαι ότι ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά και σύμφωνα μ'αυτά που πιστεύει πράττει.Γιατί όμως να πρέπει να υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος;κι αυτός να είναι πάντα αυτός που επιλέγουμε εμείς;Και οι υπόλοιποι να είναι λάθος;
Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι 3 εβδομάδες μετά, έχουμε χάσει λίγο το νόημα.Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πλέον γιατί έγινε όλο αυτό...Αντί να μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή που χάθηκε και να αποτρέψουμε να γίνει πάλι κάτι τέτοιο, κάποιοι μένουν στα υλικές ζημιές.Δεν λέω, δεν γίνεται να τα αγοήσουμε γιατί είναι μέρος της ζωής μας, αλλά ένα παιδί πλέον δεν είναι αναμεσά μας, όπως και άλλα παιδιά σε ολόκληρο το κόσμο,τα οποία χάνονται εντελώς άδικα...Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας, όποια κι αν είναι αυτά και όπου κι αν βρίσκονται;Αυτά είναι το μέλλον και δυστυχώς τα σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι...
Ξέρω πλέον ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει σάυτό τον κοσμό,αλλά γι'αυτό φταίμε εμείς.Εμείς έχουμε καταντήσει έτσι, εμείς σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον για ένα κομμάτι γης, για ένα κομμάτι χρυσού, για ένα γαλόνι πετρελαίου, για μια χούφτα από μεταλλικά και χάρτινα άχρηστα πράγματα, τα οποία μας οδηγούν μόνο προς την αυτοκαταστροφή μας.Και το πιο ειρωνικό είναι ότι τίποτε από αυτά δεν μας ανήκει!Η φύση έχει αρχίσει να μας εκδικείται και καλά κάνει στην τελική!

Ενάντια στη λήθη....

Πραγματικά ό,τι και να γράψω είναι λίγο μπροστά σ'αυτά που έχουν γίνει και στις σκέψεις που κάνουμε οι περισσότεροι...
Το μόνο που θα ήθελα να πω ειναι να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτό το παιδί που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα...τον Αλέξανδρο που έχασε τη ζωή του επειδή πέρασε από τα Εξάρχεια για καφέ με τους φίλους του το βράδυ του Σαββάτου...
Άλλο ένα 15χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, από το ίδιο το κράτος...
Και πολύ πιθανό άλλος ένας δολοφόνος να μείνει ατιμώρητος και να βγει από τη φυλακή σε 5 χρονάκια....
Αυτά μαθαίνουν στους ειδικούς φρουρούς;να είναι δολοφόνοι 15χρονων αμούστακων παιδιών;
Έτσι φαίνεται....
Μετά από 23 χρόνια άλλο ένα παιδί χάνει τη ζωή του...Ο Αλέξανδρος θα έχει συναντήσει σίγουρα τον Μιχάλη...

Χούντα δεν βιώσαμε...μα ούτε και ελευθερία...

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Bob Dylan

http://www.youtube.com/watch?v=ced8o50G9kg

Περι θεού...

Θεός

Μερικές φορές είμαι ο θεός που φέρω μέσα μου
Κι άλλοτε ο θεός, ο πιστός κι ο προσευχόμενος
Κι η φιλντισένια εικόνα
Με το θεό αυτό πάνω της ξεχασμένο.

Μερικές φορές δεν είμαι παρά ένας αθεϊστής
Απέναντι στο θεό αυτόν που είμαι όταν μεγαλύνομαι.
Βλέπω στον εαυτό μου έναν ουρανό ολόκληρο.
Έναν απέραντο και κούφιο ουρανό.

3-6-1913

Οι θεοί είναι ευτυχείς.
Ζουν την ήρεμη ζωή των ριζών.
Η μοίρα τις επιθυμίες τους δεν τις καταπιέζει
'Η, τις καταπιέζει, αλλά τις εξαγοράζει
Με την αθάνατη ζωή.
Οι θεοί θλίβονται
Εξαιτίας ίσκιων ή άλλων όντων.
Και κάτι επιπλέον: δεν υπάρχουν.

10-7-1920

Χριστούγεννα

Γεννιέται ένας θεός. Άλλοι πεθαίνουν. Η αλήθεια
Ούτε ήρθε, ούτε υπήρξε: το λάθος άλλαξε.
Έχουμε τώρα μιαν ανταλλάξιμη αιωνιότητα
Κι ήταν πάντα καλύτερο αυτό που συνέβη.

Τυφλή η γνώση οργώνει το άχρηστο σώμα
Τρελή η πίστη ζει της λατρείας της το όνειρο.
Ένας νέος θεός είναι μόνο μια έκφραση, κι αυτό είναι όλο.
Μην ερευνάς, μην εμπιστεύσαι: όλα είναι ένα άλυτο αίνιγμα.

Fernando Pessoa

O Fernando Pessoa είναι κοσμοπολίτης και μοναχικός, ευαίσθητος και κυνικός, εθνικιστής και μυστικιστής, φουτουριστής και υπαρξιστής, κλασικός και μπαρόκ. Μέσα στο έργο του φαίνονται όλες αυτές οι αντίθεσεις. Σκέψεις που συγκρούονται και δημιουργούν μια πρωτόγνωρη αίσθηση ασημαντότητας και μοναδικότητας...
Είναι γνωστός για την πολυπροσωπία ή ετερωνυμία του. Τα έργα του τα υπογράφει με διαφορετικά ονόματα. Όλοι αυτοι οι ετερώνυμοι είναι οι άλλοι του εαυτοί, που του μιλάνε, έχουν ζωή ανεξάρτητη από τη δική του, τον κατευθύνουν και τους κατευθύνει. Οι πολυάριθμες αυτές μάσκες τον βοηθούσαν ώστε να εκφράζεται διαφορετικά ώστε να δικαιολογεί τα διαμετρικά αντίθετα νοήματα που ήθελε να εκφράσει. Αυτή η ιδέα της πολυπροσωπίας δεν είναι τόσο παράλογος αν σκεφτούμε ότι το ίδιο του το όνομα "Pessoa" σημαίνει στα πορτογαλικά "πρόσωπο".
Διαβάζοντας ποιήματά του μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα του θεού. Διαφορετικές σκέψεις πολλές φορές συγκρουόμενες...δημιουργώντας και στον ίδιο τον ανγνώστη έναν διχασμό και μια αμφιβολία. Αμφιβολία για την ίδια την υπαρξή του, την εκφρασή του.
Ο θεός υπάρχει μέσα μας; είναι κάτι το άπιαστο; ή μήπως δεν υπάρχει καν; είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας;
δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συμβαίνει πραγματικά...Υπάρχει και απλώς δεν μπορούμε να τον δούμε και το μόνο που έχουμε να κανουμε είναι να πιστεύουμε χωρίς να ζητάμε εξηγήσεις; Είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας για να αποδίδουμε σε κάτι υπερφυσικό κάποια ανεξήγητα πράγματα;
τί είναι καλύτερο;Να ζούμε με την πίστη ότι υπάρχει κάτι το οποίο μπορει να μην μπορεί να αποδειχτεί η υπαρξή του ή να ζούμε απαλλαγμένοι από την ιδέα ενός θεού που ρυθίζει και επηρεάζει τη ζωή μας;
Θέλουμε ίσως να δώσουμε μία δικαιολογία σε πράγματα που δεν κάνουμε, που δεν τολμάμε να κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα φροντίσει γι'αυτά κάποιος θεός. Μήπως βάζουμε εμπόδια και χάνουμε κίνητρα από τη ζωή μας όταν πιστεύουμε στην ύπαρξη του θεού; Ή η ύπαρξη ενός θεού μας δίνει την ελπίδα ότι υπάρχει κάποιος άλλος με περισσότερες δυνάμεις από εμάς που μπορεί να μας βοηθήσει; Μας λέει να συνεχίσουμε τη ζωή μας γιατί αυτός θα μας προστατεύει;
Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί μπορεί να θέλουμε να πιστεύουμε σε κάποιον θεό αλλά και το αντίθετο. Αν απορρίπτουμε την υπάρξη ενός θεού μπορεί να κατηγορηθούμε για αλαζονεία και εγωισμό; Γιατί όμως να θέλουμε να υπάρχει θεός; θα κάνουμε πράγματα για χάρη του θεού;αυτό όμως δεν δημιουργεί μία κενότητα, καθώς κάνουμε κάτι από υποχρέωση και φόβο απέναντι στο θεό; ίσως να μην πηγάζει από μέσα μας,να το κάνουμε επειδή πρέπει και επειδή φοβόμαστε...
ένας άνθρωπος δεν συμπληρώνεται από τους άλλους ανθρώπους;γιατί να χρειάζεται έναν θεό;

Μια δημοσιογράφος που έφυγε νωρίς...

7 Οκτωβρίου 2006.Η δημοσιογράφος Anna Politkovskaya βρίσκεται νεκρή στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της με 4 σφαίρες στο κορμί της. Σύμφωνα με τον συντάκτη της εφημερίδας Novaya Gazeta στην οποία δούλευε,Dmitry Muratov, την ημέρα της δολοφονίας της, η Politkovskaya σχεδίαζε να καταθέσει μια εκτεταμένη ιστορία για τις πρακτικές βασανισμού που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνταν από τις Τσετσενικές αρχές. Ο Muratov επίσης ανέφερε ότι αυτοί που κατηγορούνταν στην ιστορία για την πρακτική βασανιστηρίων ανήκουν σε σώματα ασφαλείας πιστά στον φιλομοσχοβίτη πρωθυπουργό της Τσετσενίας Ramzan Kadyrov.
H Anna Politkovskaya έγινε γνωστή κυρίως για τισ ανταποκρίσεις της από την Τσετσενία. Είχε ασχοληθεί πολύ με τον πόλεμο στην Τσετσενία και την πολιτική της ρωσικής κυβέρνησης σε σχέση με το θέμα αυτό. Συνάντησε Τσετσένους οι οποίοι της αποκάλυψαν βασανιστήρια που υπέστησαν από τις τσετσενικές αρχές. Έγραψε 2 βιβλία για την κατάσταση που επικρατούσε στην Τσετσενία : "A Dirty War: A Russian Reporter in Chechnya" και "A Small Corner of Hell: Dispatches from Chechnya", στα οποία περιγράφει τον άγριο αυτό πόλεμο, κατά τον οποίο πολλοί αθώοι Τσετσένοι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν τόσο από τις αρχές ασφαλείας της Τσετσενίας όσο και από τις ρωσικές δυνάμεις. Η Politkovskaya ήταν στο πλευρό του τσετσενικού λαού. Καταδίκαζε την πολιτική του Putin και μέσα από το βιβλίο της "Putin's Russia: Life in a Failing Democracy" κατηγόρησε την κυβέρνηση του για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή. Επίσης,καταδίκαζε και την διακυβέρνηση του Τσετσένου Πρωθυπουργού Ramzan Kadyrov για βιαιοπραγίες εις βάρος του τσετσενικού λαού.
Το 2001, όταν βρισκόταν στην Τσετσενία συνελήφθη από τις Ρωσικές στρατιωτικές αρχές και υπέστη ψυχολογικά βασανιστήρια. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της κρίσης στο Μπεσλάν το 2004, έπεσε θύμα δηλητηρίασης, αφότου ήπιε τσάι σε μια πτήση της γραμμής, καθώς πήγαινε στο Μπεσλάν για να βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις.Τελικά δεν κατάφερε να πάει στην περιοχή. Παρ' όλα αυτά επιβίωσε και συνέχισε το έργο της,μέχρι την ημέρα της δολοφονίας της.
Στις 17 Νοεμβρίου 2008 ξεκίνησε η εκδίκαση της υπόθεσης της δολοφονίας της δημοσιογράφου, η οποία με αρχική απόφαση του δικαστή θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών. Στη συνέχεια αυτή η απόφαση άλλαξε και το δικαστήριο απεφάνθη ότι η δίκη θα είναι ανοιχτή και θα καλυφθεί κανονικά από τα ΜΜΕ. Δυστυχώς ,όμως, ο δικαστής ,επικαλούμενος τους φόβους των ενόρκων για την ασφάλειά τους –κι ενώ είχαν προηγηθεί διαμαρτυρίες της ρωσικής εισαγγελίας για τους κινδύνους που εγκυμονεί η έκθεση στα ΜΜΕ κρατικών μυστικών– ανέτρεψε την αρχική του απόφαση, γεγονός που σύμφωνα με τους δικηγόρους της οικογένειας του θύματος όσο και των κατηγορουμένων απειλεί να αμαυρώσει την εικόνα της Ρωσίας στο εξωτερικό.
Αυτά συμβαίνουν στη σημερινή Ρωσία, η οποία σύμφωνα με την κατάταξη της Επιτροπής Προστασίας των Δημοσιογράφων, είναι η τρίτη πιο επικίνδυνη χώρα στον κόσμο για το εν λόγω επάγγελμα, μετά το Ιράκ και την Αλγερία. Από το 1992 έχουν σκοτωθεί στη Ρωσία 49 δημοσιογράφοι.

Οι "άγιοι" των Εξαρχείων

Προχθές με συνεπήρε η εκπομπή του Θεοδωράκη "Πρωταγωνιστές".Το θέμα ενδιαφέρον....Αλλά κάποιος θα έλεγε ότι πιο πολύ αυτά είναι ενδιαφέροντα για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που τα έζησαν,όπως ο μπαμπάς μου...Κι όμως, πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι όπως η Κατερίνα Γώγου, ο Νικόλας Άσιμος και ο Παύλος Σιδηρόπουλος ενδιαφέρουν τους νέους ανθρώπους...Τους γοητεύουν,όπως γοήτεψαν και τους νέους της γενιάς τους...Γιατί όμως να τους γοήτευαν τόσο πολύ;Γιατί να εξακολουθούν να γοητεύουν και να είναι επίκαιροι;

Και οι τρείς ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες και έζησαν διαφορετικά,όμως είχαν ένα σημαντικό κοινό σημείο.Την αμφισβήτηση.Δεν συμβιβάζονταν.Ήταν και οι τρεις δημιουργικοί και μέσα από τη δημιουργικότητά τους εξέφραζαν και την αμφισβήτησή τους.Μια αμφισβήτηση που τους οδήγησε σε ένα μοναχικό δρόμο και δύσκολο...Είχαν πάθος και ήταν ασυμβίβαστοι.Μπορεί να ήταν πολύ νέοι για να πεθάνουν αλλά ήταν και πολύ παθιασμένοι για να συμβιβαστούν με τη ζωή....Η δημιουργικότητα τους τους οδήγησε σε αδιέξοδο; το πάθος τους; ή το ασυμβίβαστο της υπαρξής τους; ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν να ζήσουν; ποιός ξέρει;
για μένα είναι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθώντας να βρουν το νόημα της ζωής βρέθηκαν σε αδιέξοδο,καθώς η φύση τους ήταν τόσο ελεύθερη που δεν μπορούσαν να περιορίσουν τη σκέψη τους και συνεπώς να περιορίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.Δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε έναν κόσμο, ο οποίος τους κατέκρινε για κάποιες επιλογές τους ή τους έπνιγε.Ήταν επαναστατημένες ψυχές.

"Τα 4 σημεία του ορίζοντα
ντυμένα τράπεζες πιλότοι νοσοκόμοι μαρξιστές
μας κυνηγάνε. Πρέπει να πάρω τηλέφωνο.
Ποιό είναι το νούμερο....
Πού να σταθώ για μια ανάσα μόνο.
Από παντού μας την έχουν στημένη.
Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ'το περίστροφο
οι γυναίκες απ'το φύλο τους
η δικαιοσύνη απ'τους νόμους
οι οργανώσεις απ'τις φράξιες
οι γιατροί απ'τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο Ίλιον το βράδυ.
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος."
Κατερίνα Γώγου "Τρια κλικ αριστερά"

Αυτή η αίσθηση της φυλακής και του περιορισμού, αυτή η αίσθηση του να βομβαρδίζεσαι από παντού χωρίς να σε αφήνουν να πάρεις ανάσα έκανε αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν τόσο αντισυμβατικά. Τους έκανε να αμφισβητήσουν την ίδια τη ζωή....
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι θεοποιούνται ή αγιοποιούνται από πολλούς.Εγώ δεν τους θεοποιώ, ούτε τους αγιοποιώ.Αντίθετα, πιστεύω ότι ήταν άνθρωποι με πάθη που ζήσαν πολύ περισσότερο από άλλους τον πόνο και την χαρά της ζωής. Δεν μπορούσαν απλώς να κάνουν ό,τι κανουν οι άλλοι και να συνεχίσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ό,τι τους απασχολούσε δεν δίσταζαν να το λένε, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τη γνώμη των άλλων. Ξέσπαγαν και αυτό το εξέφραζαν μέσα από την τέχνη τους....

"Μια μέρα στην Αθήνα
μπούχτισα απ' τη ρουτίνα
φιλάω τη γριά μου
κι απλώνω τα φτερά μου
κι όπου γουστάρω πάω
και τρέχει ο άνεμος μπροστά
τον ήλιο ακολουθάω
κι ο μήνας έχει εννιά

Κι οργώνοντας τους δρόμους
ακούω χιλιάδες νόμους
μα εγώ όμως προχωράω
και πίσω δεν κοιτάω
κι όπου γουστάρω πάω
και τρέχει ο άνεμος μπροστά
τον ήλιο ακολουθάω κι ο μήνας έχει εννιά"

Παύλος Σιδηρόπουλος "Ξέσπασμα"

"όπου γουστάρω πάω"....αυτή είναι μια φράση που νομίζω ότι χαρακτηρίζει τη ζωή τους...πάντα έκαναν αυτό που γούσταραν ή αν δεν το γούσταραν τουλάχιστον δεν τους ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι.

"Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη.

Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα.

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου."

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.

Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία."

Νικόλας Άσιμος "Δε πα να μας χτυπάν"

Αυτά τα λίγα για 3 ανθρώπους που πραγματικά θα ήθελα να τους γνωρίσω ή έστω να ζήσω λίγο στην εποχή τη δικιά τους, για να έβλεπα πώς θα τους αντιμετώπιζα... Με απάθεια και αδιαφορία ή θα μελετούσα το έργο τους; Καμιά φορά δεν εκτιμάς αυτά που έχεις... Μόνο όταν τα χάσεις καταλαβαίνεις τελικά την αξία τους και τα εκτιμάς... Άραγε έπρεπε να φύγουν από τη ζωή για να εκτιμήσουμε την σκέψη τους και το ιδιαίτερο επαναστατικό τους πνεύμα;;;

Πάντα υπάρχει μια πρώτη φορα...

Εδώ και πολύ καιρό σκεφτόμουν για ένα blog, αλλα όλο από αναβολή σε αναβολή πήγαινε! Πάντα πίστευα ότι είναι σημαντικό να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου,απλά σκεφτόμουν ποιος θα κάτσει να διαβάσει το δικό μου blog,υπάρχουν τόσα πολλά πλέον....είπα όμως να το δοκιμάσω!

Όπως μου λέει και ένας φίλος μου αν δεν δοκιμάσεις κάτι ποτέ δεν θα καταλάβεις άν άξιζε τον κόπο ή όχι...οπότε είπα να ακολούθήσω τη συμβουλή του (βέβαια θα έπρεπε να είχα κάνει κι άλλα πολλά αν ακολουθούσα πάντα τη συμβουλή του, τουλάχιστον είναι μια αρχή!) και να το κάνω.
Έτσι κι αλλιώς πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά....

"Όλα τα ζούμε αμέσως για πρώτη φορά και χωρίς προετοιμασία. Είναι σαν να έμπαινε ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς ποτέ άλλοτε να έχει κάνει μία πρόβα. Αλλά τι μπορεί να αξίζει η ζωή αν η πρώτη πρόβα της ζωής δεν είνα παρά η ίδια η ζωή;"

Μίλαν Κούντερα "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"