Οι "άγιοι" των Εξαρχείων

Προχθές με συνεπήρε η εκπομπή του Θεοδωράκη "Πρωταγωνιστές".Το θέμα ενδιαφέρον....Αλλά κάποιος θα έλεγε ότι πιο πολύ αυτά είναι ενδιαφέροντα για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που τα έζησαν,όπως ο μπαμπάς μου...Κι όμως, πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι όπως η Κατερίνα Γώγου, ο Νικόλας Άσιμος και ο Παύλος Σιδηρόπουλος ενδιαφέρουν τους νέους ανθρώπους...Τους γοητεύουν,όπως γοήτεψαν και τους νέους της γενιάς τους...Γιατί όμως να τους γοήτευαν τόσο πολύ;Γιατί να εξακολουθούν να γοητεύουν και να είναι επίκαιροι;

Και οι τρείς ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες και έζησαν διαφορετικά,όμως είχαν ένα σημαντικό κοινό σημείο.Την αμφισβήτηση.Δεν συμβιβάζονταν.Ήταν και οι τρεις δημιουργικοί και μέσα από τη δημιουργικότητά τους εξέφραζαν και την αμφισβήτησή τους.Μια αμφισβήτηση που τους οδήγησε σε ένα μοναχικό δρόμο και δύσκολο...Είχαν πάθος και ήταν ασυμβίβαστοι.Μπορεί να ήταν πολύ νέοι για να πεθάνουν αλλά ήταν και πολύ παθιασμένοι για να συμβιβαστούν με τη ζωή....Η δημιουργικότητα τους τους οδήγησε σε αδιέξοδο; το πάθος τους; ή το ασυμβίβαστο της υπαρξής τους; ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν να ζήσουν; ποιός ξέρει;
για μένα είναι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθώντας να βρουν το νόημα της ζωής βρέθηκαν σε αδιέξοδο,καθώς η φύση τους ήταν τόσο ελεύθερη που δεν μπορούσαν να περιορίσουν τη σκέψη τους και συνεπώς να περιορίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.Δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε έναν κόσμο, ο οποίος τους κατέκρινε για κάποιες επιλογές τους ή τους έπνιγε.Ήταν επαναστατημένες ψυχές.

"Τα 4 σημεία του ορίζοντα
ντυμένα τράπεζες πιλότοι νοσοκόμοι μαρξιστές
μας κυνηγάνε. Πρέπει να πάρω τηλέφωνο.
Ποιό είναι το νούμερο....
Πού να σταθώ για μια ανάσα μόνο.
Από παντού μας την έχουν στημένη.
Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ'το περίστροφο
οι γυναίκες απ'το φύλο τους
η δικαιοσύνη απ'τους νόμους
οι οργανώσεις απ'τις φράξιες
οι γιατροί απ'τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο Ίλιον το βράδυ.
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος."
Κατερίνα Γώγου "Τρια κλικ αριστερά"

Αυτή η αίσθηση της φυλακής και του περιορισμού, αυτή η αίσθηση του να βομβαρδίζεσαι από παντού χωρίς να σε αφήνουν να πάρεις ανάσα έκανε αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν τόσο αντισυμβατικά. Τους έκανε να αμφισβητήσουν την ίδια τη ζωή....
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι θεοποιούνται ή αγιοποιούνται από πολλούς.Εγώ δεν τους θεοποιώ, ούτε τους αγιοποιώ.Αντίθετα, πιστεύω ότι ήταν άνθρωποι με πάθη που ζήσαν πολύ περισσότερο από άλλους τον πόνο και την χαρά της ζωής. Δεν μπορούσαν απλώς να κάνουν ό,τι κανουν οι άλλοι και να συνεχίσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ό,τι τους απασχολούσε δεν δίσταζαν να το λένε, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους τη γνώμη των άλλων. Ξέσπαγαν και αυτό το εξέφραζαν μέσα από την τέχνη τους....

"Μια μέρα στην Αθήνα
μπούχτισα απ' τη ρουτίνα
φιλάω τη γριά μου
κι απλώνω τα φτερά μου
κι όπου γουστάρω πάω
και τρέχει ο άνεμος μπροστά
τον ήλιο ακολουθάω
κι ο μήνας έχει εννιά

Κι οργώνοντας τους δρόμους
ακούω χιλιάδες νόμους
μα εγώ όμως προχωράω
και πίσω δεν κοιτάω
κι όπου γουστάρω πάω
και τρέχει ο άνεμος μπροστά
τον ήλιο ακολουθάω κι ο μήνας έχει εννιά"

Παύλος Σιδηρόπουλος "Ξέσπασμα"

"όπου γουστάρω πάω"....αυτή είναι μια φράση που νομίζω ότι χαρακτηρίζει τη ζωή τους...πάντα έκαναν αυτό που γούσταραν ή αν δεν το γούσταραν τουλάχιστον δεν τους ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι.

"Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη.

Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα.

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου."

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.

Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία."

Νικόλας Άσιμος "Δε πα να μας χτυπάν"

Αυτά τα λίγα για 3 ανθρώπους που πραγματικά θα ήθελα να τους γνωρίσω ή έστω να ζήσω λίγο στην εποχή τη δικιά τους, για να έβλεπα πώς θα τους αντιμετώπιζα... Με απάθεια και αδιαφορία ή θα μελετούσα το έργο τους; Καμιά φορά δεν εκτιμάς αυτά που έχεις... Μόνο όταν τα χάσεις καταλαβαίνεις τελικά την αξία τους και τα εκτιμάς... Άραγε έπρεπε να φύγουν από τη ζωή για να εκτιμήσουμε την σκέψη τους και το ιδιαίτερο επαναστατικό τους πνεύμα;;;