Τί γίνεται;

Μετά από 3 εβδομάδες σκέψεων,συγκρούσεων,αγώνων και εξάντλησης είναι παράξενο που κάθομαι εδώ σπίτι μου,μπροστά στο laptop μου και γράφω στο blog...μετά από 2 εβδομάδες που είχα να ασχοληθώ με το internet, είπα να γράψω κάτι...

Τόσες μέρες ο καθένας με τον τρόπο του βιώνει και ερμηνεύει τα γεγονότα.Τόσες μέρες ο καθένας σκέφτεται (έτσι θέλω να ελπίζω) τι σκατά γίνεται σάυτή τη χώρα...Άλλοι μιλάνε μόνο για σπασίματα και φωτιές, άλλοι για κοινωνική εξέγερση, άλλοι για προβοκάτσιες, άλλοι για συνωμοσίες, άλλοι για χαμένο χρόνο και φαιά ουσία, άλλοι για συνηθισμένες δράσεις αναρχικών,άλλοι για πλιάτσικο μεταναστών, άλλοι για μαθητές που μπούχτισαν, άλλοι για φοιτητές που σέρνονται πίσω από τις περιστάσεις, άλλοι για πολιτικούς που το μόνο που κοιτάνε είναι το συμφέρον τους, άλλοι για παρακρατικούς....πολλοί μιλάνε, λίγοι ακούνε....
Τελικά τι συνέβη;πιστεύω ότι αυτό θα φανεί με τον καιρό...τι θα επακολουθήσει...γιατί καλά μιλάμε για το τώρα άλλα χωρίς κάποια προοπτική το όλο πράγμα θα πιάσει πάτο.
Άν δεν κάτσεις με τον διπλανό σου να συζητήσεις και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του πώς μετά θες να γίνει η αλλάγή;Η αλλαγή πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.Όλοι έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, κάποιοι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και ακολουθούν συγκεκριμένες πρακτικές, οι οποίες ικανοποιούν αντίστοιχες λογικές.Γιατί όμως να περιχαρακωνόμαστε;γιατί να χτίζουμε τοίχους ανάμεσά μας, αντί να τους γκρεμίζουμε;
Δέχομαι ότι ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά και σύμφωνα μ'αυτά που πιστεύει πράττει.Γιατί όμως να πρέπει να υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος;κι αυτός να είναι πάντα αυτός που επιλέγουμε εμείς;Και οι υπόλοιποι να είναι λάθος;
Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι 3 εβδομάδες μετά, έχουμε χάσει λίγο το νόημα.Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πλέον γιατί έγινε όλο αυτό...Αντί να μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή που χάθηκε και να αποτρέψουμε να γίνει πάλι κάτι τέτοιο, κάποιοι μένουν στα υλικές ζημιές.Δεν λέω, δεν γίνεται να τα αγοήσουμε γιατί είναι μέρος της ζωής μας, αλλά ένα παιδί πλέον δεν είναι αναμεσά μας, όπως και άλλα παιδιά σε ολόκληρο το κόσμο,τα οποία χάνονται εντελώς άδικα...Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας, όποια κι αν είναι αυτά και όπου κι αν βρίσκονται;Αυτά είναι το μέλλον και δυστυχώς τα σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι...
Ξέρω πλέον ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει σάυτό τον κοσμό,αλλά γι'αυτό φταίμε εμείς.Εμείς έχουμε καταντήσει έτσι, εμείς σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον για ένα κομμάτι γης, για ένα κομμάτι χρυσού, για ένα γαλόνι πετρελαίου, για μια χούφτα από μεταλλικά και χάρτινα άχρηστα πράγματα, τα οποία μας οδηγούν μόνο προς την αυτοκαταστροφή μας.Και το πιο ειρωνικό είναι ότι τίποτε από αυτά δεν μας ανήκει!Η φύση έχει αρχίσει να μας εκδικείται και καλά κάνει στην τελική!

Ενάντια στη λήθη....

Πραγματικά ό,τι και να γράψω είναι λίγο μπροστά σ'αυτά που έχουν γίνει και στις σκέψεις που κάνουμε οι περισσότεροι...
Το μόνο που θα ήθελα να πω ειναι να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτό το παιδί που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα...τον Αλέξανδρο που έχασε τη ζωή του επειδή πέρασε από τα Εξάρχεια για καφέ με τους φίλους του το βράδυ του Σαββάτου...
Άλλο ένα 15χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, από το ίδιο το κράτος...
Και πολύ πιθανό άλλος ένας δολοφόνος να μείνει ατιμώρητος και να βγει από τη φυλακή σε 5 χρονάκια....
Αυτά μαθαίνουν στους ειδικούς φρουρούς;να είναι δολοφόνοι 15χρονων αμούστακων παιδιών;
Έτσι φαίνεται....
Μετά από 23 χρόνια άλλο ένα παιδί χάνει τη ζωή του...Ο Αλέξανδρος θα έχει συναντήσει σίγουρα τον Μιχάλη...

Χούντα δεν βιώσαμε...μα ούτε και ελευθερία...

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Bob Dylan

http://www.youtube.com/watch?v=ced8o50G9kg

Περι θεού...

Θεός

Μερικές φορές είμαι ο θεός που φέρω μέσα μου
Κι άλλοτε ο θεός, ο πιστός κι ο προσευχόμενος
Κι η φιλντισένια εικόνα
Με το θεό αυτό πάνω της ξεχασμένο.

Μερικές φορές δεν είμαι παρά ένας αθεϊστής
Απέναντι στο θεό αυτόν που είμαι όταν μεγαλύνομαι.
Βλέπω στον εαυτό μου έναν ουρανό ολόκληρο.
Έναν απέραντο και κούφιο ουρανό.

3-6-1913

Οι θεοί είναι ευτυχείς.
Ζουν την ήρεμη ζωή των ριζών.
Η μοίρα τις επιθυμίες τους δεν τις καταπιέζει
'Η, τις καταπιέζει, αλλά τις εξαγοράζει
Με την αθάνατη ζωή.
Οι θεοί θλίβονται
Εξαιτίας ίσκιων ή άλλων όντων.
Και κάτι επιπλέον: δεν υπάρχουν.

10-7-1920

Χριστούγεννα

Γεννιέται ένας θεός. Άλλοι πεθαίνουν. Η αλήθεια
Ούτε ήρθε, ούτε υπήρξε: το λάθος άλλαξε.
Έχουμε τώρα μιαν ανταλλάξιμη αιωνιότητα
Κι ήταν πάντα καλύτερο αυτό που συνέβη.

Τυφλή η γνώση οργώνει το άχρηστο σώμα
Τρελή η πίστη ζει της λατρείας της το όνειρο.
Ένας νέος θεός είναι μόνο μια έκφραση, κι αυτό είναι όλο.
Μην ερευνάς, μην εμπιστεύσαι: όλα είναι ένα άλυτο αίνιγμα.

Fernando Pessoa

O Fernando Pessoa είναι κοσμοπολίτης και μοναχικός, ευαίσθητος και κυνικός, εθνικιστής και μυστικιστής, φουτουριστής και υπαρξιστής, κλασικός και μπαρόκ. Μέσα στο έργο του φαίνονται όλες αυτές οι αντίθεσεις. Σκέψεις που συγκρούονται και δημιουργούν μια πρωτόγνωρη αίσθηση ασημαντότητας και μοναδικότητας...
Είναι γνωστός για την πολυπροσωπία ή ετερωνυμία του. Τα έργα του τα υπογράφει με διαφορετικά ονόματα. Όλοι αυτοι οι ετερώνυμοι είναι οι άλλοι του εαυτοί, που του μιλάνε, έχουν ζωή ανεξάρτητη από τη δική του, τον κατευθύνουν και τους κατευθύνει. Οι πολυάριθμες αυτές μάσκες τον βοηθούσαν ώστε να εκφράζεται διαφορετικά ώστε να δικαιολογεί τα διαμετρικά αντίθετα νοήματα που ήθελε να εκφράσει. Αυτή η ιδέα της πολυπροσωπίας δεν είναι τόσο παράλογος αν σκεφτούμε ότι το ίδιο του το όνομα "Pessoa" σημαίνει στα πορτογαλικά "πρόσωπο".
Διαβάζοντας ποιήματά του μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα του θεού. Διαφορετικές σκέψεις πολλές φορές συγκρουόμενες...δημιουργώντας και στον ίδιο τον ανγνώστη έναν διχασμό και μια αμφιβολία. Αμφιβολία για την ίδια την υπαρξή του, την εκφρασή του.
Ο θεός υπάρχει μέσα μας; είναι κάτι το άπιαστο; ή μήπως δεν υπάρχει καν; είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας;
δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συμβαίνει πραγματικά...Υπάρχει και απλώς δεν μπορούμε να τον δούμε και το μόνο που έχουμε να κανουμε είναι να πιστεύουμε χωρίς να ζητάμε εξηγήσεις; Είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας για να αποδίδουμε σε κάτι υπερφυσικό κάποια ανεξήγητα πράγματα;
τί είναι καλύτερο;Να ζούμε με την πίστη ότι υπάρχει κάτι το οποίο μπορει να μην μπορεί να αποδειχτεί η υπαρξή του ή να ζούμε απαλλαγμένοι από την ιδέα ενός θεού που ρυθίζει και επηρεάζει τη ζωή μας;
Θέλουμε ίσως να δώσουμε μία δικαιολογία σε πράγματα που δεν κάνουμε, που δεν τολμάμε να κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα φροντίσει γι'αυτά κάποιος θεός. Μήπως βάζουμε εμπόδια και χάνουμε κίνητρα από τη ζωή μας όταν πιστεύουμε στην ύπαρξη του θεού; Ή η ύπαρξη ενός θεού μας δίνει την ελπίδα ότι υπάρχει κάποιος άλλος με περισσότερες δυνάμεις από εμάς που μπορεί να μας βοηθήσει; Μας λέει να συνεχίσουμε τη ζωή μας γιατί αυτός θα μας προστατεύει;
Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί μπορεί να θέλουμε να πιστεύουμε σε κάποιον θεό αλλά και το αντίθετο. Αν απορρίπτουμε την υπάρξη ενός θεού μπορεί να κατηγορηθούμε για αλαζονεία και εγωισμό; Γιατί όμως να θέλουμε να υπάρχει θεός; θα κάνουμε πράγματα για χάρη του θεού;αυτό όμως δεν δημιουργεί μία κενότητα, καθώς κάνουμε κάτι από υποχρέωση και φόβο απέναντι στο θεό; ίσως να μην πηγάζει από μέσα μας,να το κάνουμε επειδή πρέπει και επειδή φοβόμαστε...
ένας άνθρωπος δεν συμπληρώνεται από τους άλλους ανθρώπους;γιατί να χρειάζεται έναν θεό;