Περι θεού...

Θεός

Μερικές φορές είμαι ο θεός που φέρω μέσα μου
Κι άλλοτε ο θεός, ο πιστός κι ο προσευχόμενος
Κι η φιλντισένια εικόνα
Με το θεό αυτό πάνω της ξεχασμένο.

Μερικές φορές δεν είμαι παρά ένας αθεϊστής
Απέναντι στο θεό αυτόν που είμαι όταν μεγαλύνομαι.
Βλέπω στον εαυτό μου έναν ουρανό ολόκληρο.
Έναν απέραντο και κούφιο ουρανό.

3-6-1913

Οι θεοί είναι ευτυχείς.
Ζουν την ήρεμη ζωή των ριζών.
Η μοίρα τις επιθυμίες τους δεν τις καταπιέζει
'Η, τις καταπιέζει, αλλά τις εξαγοράζει
Με την αθάνατη ζωή.
Οι θεοί θλίβονται
Εξαιτίας ίσκιων ή άλλων όντων.
Και κάτι επιπλέον: δεν υπάρχουν.

10-7-1920

Χριστούγεννα

Γεννιέται ένας θεός. Άλλοι πεθαίνουν. Η αλήθεια
Ούτε ήρθε, ούτε υπήρξε: το λάθος άλλαξε.
Έχουμε τώρα μιαν ανταλλάξιμη αιωνιότητα
Κι ήταν πάντα καλύτερο αυτό που συνέβη.

Τυφλή η γνώση οργώνει το άχρηστο σώμα
Τρελή η πίστη ζει της λατρείας της το όνειρο.
Ένας νέος θεός είναι μόνο μια έκφραση, κι αυτό είναι όλο.
Μην ερευνάς, μην εμπιστεύσαι: όλα είναι ένα άλυτο αίνιγμα.

Fernando Pessoa

O Fernando Pessoa είναι κοσμοπολίτης και μοναχικός, ευαίσθητος και κυνικός, εθνικιστής και μυστικιστής, φουτουριστής και υπαρξιστής, κλασικός και μπαρόκ. Μέσα στο έργο του φαίνονται όλες αυτές οι αντίθεσεις. Σκέψεις που συγκρούονται και δημιουργούν μια πρωτόγνωρη αίσθηση ασημαντότητας και μοναδικότητας...
Είναι γνωστός για την πολυπροσωπία ή ετερωνυμία του. Τα έργα του τα υπογράφει με διαφορετικά ονόματα. Όλοι αυτοι οι ετερώνυμοι είναι οι άλλοι του εαυτοί, που του μιλάνε, έχουν ζωή ανεξάρτητη από τη δική του, τον κατευθύνουν και τους κατευθύνει. Οι πολυάριθμες αυτές μάσκες τον βοηθούσαν ώστε να εκφράζεται διαφορετικά ώστε να δικαιολογεί τα διαμετρικά αντίθετα νοήματα που ήθελε να εκφράσει. Αυτή η ιδέα της πολυπροσωπίας δεν είναι τόσο παράλογος αν σκεφτούμε ότι το ίδιο του το όνομα "Pessoa" σημαίνει στα πορτογαλικά "πρόσωπο".
Διαβάζοντας ποιήματά του μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα του θεού. Διαφορετικές σκέψεις πολλές φορές συγκρουόμενες...δημιουργώντας και στον ίδιο τον ανγνώστη έναν διχασμό και μια αμφιβολία. Αμφιβολία για την ίδια την υπαρξή του, την εκφρασή του.
Ο θεός υπάρχει μέσα μας; είναι κάτι το άπιαστο; ή μήπως δεν υπάρχει καν; είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας;
δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συμβαίνει πραγματικά...Υπάρχει και απλώς δεν μπορούμε να τον δούμε και το μόνο που έχουμε να κανουμε είναι να πιστεύουμε χωρίς να ζητάμε εξηγήσεις; Είναι απλά ένα δημιούργημα της σκέψης μας για να αποδίδουμε σε κάτι υπερφυσικό κάποια ανεξήγητα πράγματα;
τί είναι καλύτερο;Να ζούμε με την πίστη ότι υπάρχει κάτι το οποίο μπορει να μην μπορεί να αποδειχτεί η υπαρξή του ή να ζούμε απαλλαγμένοι από την ιδέα ενός θεού που ρυθίζει και επηρεάζει τη ζωή μας;
Θέλουμε ίσως να δώσουμε μία δικαιολογία σε πράγματα που δεν κάνουμε, που δεν τολμάμε να κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα φροντίσει γι'αυτά κάποιος θεός. Μήπως βάζουμε εμπόδια και χάνουμε κίνητρα από τη ζωή μας όταν πιστεύουμε στην ύπαρξη του θεού; Ή η ύπαρξη ενός θεού μας δίνει την ελπίδα ότι υπάρχει κάποιος άλλος με περισσότερες δυνάμεις από εμάς που μπορεί να μας βοηθήσει; Μας λέει να συνεχίσουμε τη ζωή μας γιατί αυτός θα μας προστατεύει;
Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί μπορεί να θέλουμε να πιστεύουμε σε κάποιον θεό αλλά και το αντίθετο. Αν απορρίπτουμε την υπάρξη ενός θεού μπορεί να κατηγορηθούμε για αλαζονεία και εγωισμό; Γιατί όμως να θέλουμε να υπάρχει θεός; θα κάνουμε πράγματα για χάρη του θεού;αυτό όμως δεν δημιουργεί μία κενότητα, καθώς κάνουμε κάτι από υποχρέωση και φόβο απέναντι στο θεό; ίσως να μην πηγάζει από μέσα μας,να το κάνουμε επειδή πρέπει και επειδή φοβόμαστε...
ένας άνθρωπος δεν συμπληρώνεται από τους άλλους ανθρώπους;γιατί να χρειάζεται έναν θεό;