Μετά από 3 εβδομάδες σκέψεων,συγκρούσεων,αγώνων και εξάντλησης είναι παράξενο που κάθομαι εδώ σπίτι μου,μπροστά στο laptop μου και γράφω στο blog...μετά από 2 εβδομάδες που είχα να ασχοληθώ με το internet, είπα να γράψω κάτι...Τόσες μέρες ο καθένας με τον τρόπο του βιώνει και ερμηνεύει τα γεγονότα.Τόσες μέρες ο καθένας σκέφτεται (έτσι θέλω να ελπίζω) τι σκατά γίνεται σάυτή τη χώρα...Άλλοι μιλάνε μόνο για σπασίματα και φωτιές, άλλοι για κοινωνική εξέγερση, άλλοι για προβοκάτσιες, άλλοι για συνωμοσίες, άλλοι για χαμένο χρόνο και φαιά ουσία, άλλοι για συνηθισμένες δράσεις αναρχικών,άλλοι για πλιάτσικο μεταναστών, άλλοι για μαθητές που μπούχτισαν, άλλοι για φοιτητές που σέρνονται πίσω από τις περιστάσεις, άλλοι για πολιτικούς που το μόνο που κοιτάνε είναι το συμφέρον τους, άλλοι για παρακρατικούς....πολλοί μιλάνε, λίγοι ακούνε....
Τελικά τι συνέβη;πιστεύω ότι αυτό θα φανεί με τον καιρό...τι θα επακολουθήσει...γιατί καλά μιλάμε για το τώρα άλλα χωρίς κάποια προοπτική το όλο πράγμα θα πιάσει πάτο.
Άν δεν κάτσεις με τον διπλανό σου να συζητήσεις και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του πώς μετά θες να γίνει η αλλάγή;Η αλλαγή πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.Όλοι έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, κάποιοι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και ακολουθούν συγκεκριμένες πρακτικές, οι οποίες ικανοποιούν αντίστοιχες λογικές.Γιατί όμως να περιχαρακωνόμαστε;γιατί να χτίζουμε τοίχους ανάμεσά μας, αντί να τους γκρεμίζουμε;
Δέχομαι ότι ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά και σύμφωνα μ'αυτά που πιστεύει πράττει.Γιατί όμως να πρέπει να υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος;κι αυτός να είναι πάντα αυτός που επιλέγουμε εμείς;Και οι υπόλοιποι να είναι λάθος;
Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι 3 εβδομάδες μετά, έχουμε χάσει λίγο το νόημα.Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πλέον γιατί έγινε όλο αυτό...Αντί να μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή που χάθηκε και να αποτρέψουμε να γίνει πάλι κάτι τέτοιο, κάποιοι μένουν στα υλικές ζημιές.Δεν λέω, δεν γίνεται να τα αγοήσουμε γιατί είναι μέρος της ζωής μας, αλλά ένα παιδί πλέον δεν είναι αναμεσά μας, όπως και άλλα παιδιά σε ολόκληρο το κόσμο,τα οποία χάνονται εντελώς άδικα...Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας, όποια κι αν είναι αυτά και όπου κι αν βρίσκονται;Αυτά είναι το μέλλον και δυστυχώς τα σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι...
Ξέρω πλέον ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει σάυτό τον κοσμό,αλλά γι'αυτό φταίμε εμείς.Εμείς έχουμε καταντήσει έτσι, εμείς σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον για ένα κομμάτι γης, για ένα κομμάτι χρυσού, για ένα γαλόνι πετρελαίου, για μια χούφτα από μεταλλικά και χάρτινα άχρηστα πράγματα, τα οποία μας οδηγούν μόνο προς την αυτοκαταστροφή μας.Και το πιο ειρωνικό είναι ότι τίποτε από αυτά δεν μας ανήκει!Η φύση έχει αρχίσει να μας εκδικείται και καλά κάνει στην τελική!
Τελικά τι συνέβη;πιστεύω ότι αυτό θα φανεί με τον καιρό...τι θα επακολουθήσει...γιατί καλά μιλάμε για το τώρα άλλα χωρίς κάποια προοπτική το όλο πράγμα θα πιάσει πάτο.
Άν δεν κάτσεις με τον διπλανό σου να συζητήσεις και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του πώς μετά θες να γίνει η αλλάγή;Η αλλαγή πρέπει να έρθει από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.Όλοι έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, κάποιοι ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και ακολουθούν συγκεκριμένες πρακτικές, οι οποίες ικανοποιούν αντίστοιχες λογικές.Γιατί όμως να περιχαρακωνόμαστε;γιατί να χτίζουμε τοίχους ανάμεσά μας, αντί να τους γκρεμίζουμε;
Δέχομαι ότι ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά και σύμφωνα μ'αυτά που πιστεύει πράττει.Γιατί όμως να πρέπει να υπάρχει μόνο ένας σωστός δρόμος;κι αυτός να είναι πάντα αυτός που επιλέγουμε εμείς;Και οι υπόλοιποι να είναι λάθος;
Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι 3 εβδομάδες μετά, έχουμε χάσει λίγο το νόημα.Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πλέον γιατί έγινε όλο αυτό...Αντί να μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή που χάθηκε και να αποτρέψουμε να γίνει πάλι κάτι τέτοιο, κάποιοι μένουν στα υλικές ζημιές.Δεν λέω, δεν γίνεται να τα αγοήσουμε γιατί είναι μέρος της ζωής μας, αλλά ένα παιδί πλέον δεν είναι αναμεσά μας, όπως και άλλα παιδιά σε ολόκληρο το κόσμο,τα οποία χάνονται εντελώς άδικα...Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας, όποια κι αν είναι αυτά και όπου κι αν βρίσκονται;Αυτά είναι το μέλλον και δυστυχώς τα σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι...
Ξέρω πλέον ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει σάυτό τον κοσμό,αλλά γι'αυτό φταίμε εμείς.Εμείς έχουμε καταντήσει έτσι, εμείς σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον για ένα κομμάτι γης, για ένα κομμάτι χρυσού, για ένα γαλόνι πετρελαίου, για μια χούφτα από μεταλλικά και χάρτινα άχρηστα πράγματα, τα οποία μας οδηγούν μόνο προς την αυτοκαταστροφή μας.Και το πιο ειρωνικό είναι ότι τίποτε από αυτά δεν μας ανήκει!Η φύση έχει αρχίσει να μας εκδικείται και καλά κάνει στην τελική!
3 σχόλια:
εγώ lagarto χάρηκα πολύ για την επανεμφάνιση σου! κοίταζα το blog σου που παρέμενε παγωμένο στο τελευταίο οργίλο σου κείμενο και ανησυχούσα. έχεις δίκηο σε αυτά που γράφεις τώρα, αλλά να σκέφτεσαι και να παίρνεις αισιοδοξία από το ότι η παρούσα κατάσταση είναι τελείως μεταβατική και τίποτα δεν είναι δεδομένο. και από την άποψη των ιδεών και του τι να κάνουμε αλλά και από τη διαφαινόμενη κατάρρευση των υλικών αξιών που κυριαρχούσαν ως τώρα στη ζωή μας σαν θέσφατα. σε ένα χρόνο ίσως η ελλάδα αλλά και ο κόσμος ολόκληρος δεν θα είναι όπως είναι σήμερα. μπορεί να έρθουν δύσκολες μέρες και μέσα από αυτές μπορεί να προκύψει κάτι καλό: να επαναπροσδιοριστούν πολλές αξίες του σημερινού ανθρώπου. το ευχάριστο είναι ότι το μπλόκ της αμφισβήτησης των κυρίαρχων αξιών σιγά-σιγά μεγαλώνει. σου εύχομαι χρόνια πολλά, υγεία και με το καλό ο καινούργιος χρόνος.
κι εγώ σαν μεταβατικό στάδιο το βλέπω.απλά μερικοί θα πρεπει να σκέφτονται και τι κάνουμε μετά.τις συνέπειες αυτών που κάνουμε.
ελπίζω πραγματικά να μεγαλώσει κι άλλο αυτό το μπλοκ της αμφισβήτησης.
ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.χαίρομαι ιδιαίτερα που περίμενες κείμενο μου,δείχνει το ενδιαφέρον σου.
καλά να περνάς και εύχομαι ο καινούριος χρόνος να είναι καλύτερος για όλους μας και γεμάτος δημιουργικότητα και κατανόηση.
αυτό που έγινε δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Ομως για να μην μείνει μόνο ο πρόλογος χρειάζεται και δημιουργική πλέον αντιπαράθεση αλλά και απόρριψη της εξουσίας.
Η βία από την μεριά μας θα πρέπει πλέον να εκλείψει τελείως, να μην δώσουμε άλλο βούτυρο στη φέτα τους, ήδη η μεγάλη έκταση των μπάχαλων λειτούργησε υπέρ τους και συνεχίζει να λειτουργεί βγάζοντάς τους και λάδι από πάνω.
η Εναντίωση μέσω της βίας είναι το αρχικό παιδικό στάδιο της εξέγερσης, από το οποίο, αν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, πρέπει πολύ γρήγορα να απαγκιστρωθούμε. Η μη-βίαιη παθητική αντίσταση είναι αυτή που πονάει και μπορεί να λάβει πολλές μορφές, αρκεί να υπάρχει διάθεση για συνεργασία μεταξύ των παρατάξεων. Από πλήρη αποχή από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, από πλήρη απαξίωση θεσμικών τελετών ή γιορτών, οργανωμένη πολιτική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής φόρων αν δεν εξυγιανθεί και αλλάξει ρόλο η αστυνομία), κλπ, κλπ.
Αυτό μπορεί να είναι το μέλλον μιας ουσιαστικής αντίστασης και ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά, πχ Ζαπατίστας, Γκάντι, Λούθερ Κινγκ και Ρουγκόβα στο Κόσοβο είναι μερικά μόνο
Δημοσίευση σχολίου