Μία ταινία για τον πολέμο. Και θα μου πείτε τόσες ταινίες υπάρχουν που δείχνουν πολέμους και σκηνές πολεμικής δράσης.Κι όμως αυτή η ταινία είναι διαχρονική. Ο τίτλος της ταινίας μπορεί να παραπλανεί, γιατί δεν είναι μια ταινία για τον πόλεμο του Λιβάνου,ούτε ιστορικά στοιχεία έχει ούτε δείχνει συγκεκριμένα γεγονότα. Είναι μια ταινία που μιλά για το παράλογο του πολέμου. Δεν εστιάζει ούτε σε ιστορικές ούτε σε πολιτικές πλευρές του πολέμου, αλλά μας κάνει να ζήσουμε μαζί με το πλήρωμα του τανκ,μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ταινία, την αγωνία που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε ένα τανκ με περιορισμένη την αντίληψη που έχουν για τον έξω κόσμο. Αυτή την κλειστοφοβία και την αγωνία εισπράττει και ο θεατής όταν βλέπει την ταινία. Νιώθει σαν το πέμπτο μέλος του πληρώματος, ζει και ο ίδιος μέσα στο τανκ και στριμώχνεται μαζί με αυτούς με μόνο παράθυρο στον έξω κόσμο το περισκόπιο του τανκ. Ο φόβος κυριαρχεί και η τρέλα δεν αργεί να έρθει μέσα στον παρανοικό κόσμο ενός πολέμου όπου εσύ καλείσαι να επιβίωσεις μέσα από το θάνατο του άλλου. Καλείσαι να πάρεις αποφάσεις που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές και στοιχειώνουν για πάντα το μυαλό σου. Το βλέμμα ενός τρομοκρατημένου παιδιού, το επικριτικό ύφος ενός γέροντα, η ωδύνη ενός ακρωτηριαμένου γέρου αγρότη, ο σπαραγμός μιάς μάνας που χάνει το παιδί της. Όλα αυτά "ντύνουν" το σκηνικό ενός πεδίου μάχης, για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι όλοι εμείς που βρισκόμαστε μέσα στο τανκ. Μέσα σε ένα τανκ που σπέρνει τον τρόμο και τη φρίκη, όχι μόνο στους άλλους άλλα και στο ίδιο το πλήρωμά του. Ένας οδηγός που το μόνο που θέλει είναι να μάθουν οι γονείς του ότι είναι καλά και να γυρίσει κάποια στιγμή σε αυτούς, ένας γεμιστής που απολύεται σε 2 εβδομάδες, ο διοικητής του τανκ που φθάνει στα όρια της τρέλας και ένας πυροβολητής που διστάζει να πατήσει τη σκανδάλη και στη συνέχεια και ένα αιχμάλωτος πολέμου. Αυτοί είναι συνταξιδιώτες του θεατή, τους οποίους γνωρίζει και μοιράζεται τα συναισθήματά τους μέσα σε ένα τανκ, όπου ο παραμικρός θόρυβος σε κάνει να τινάζεσαι από το κάθισμά σου. Ακόμη υπάρχει και ένα πρόσωπο που είναι ο συνδετικός κρίκος με τον έξω κόσμο, ο ταγματάρχης,που εισβάλει μέσα στο τανκ και δίνει διαταγές μέσω του ασυρμάτου. Μέσα από αυτά τα πρόσωπα και τα συναισθήματά τους, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δείξει το φόβο που κυριαρχεί μέσα σε ένα παρανοικά βίαιο κόσμο, όπου οι ήρωες δεν έχουν πολλές επιλογές...η επιβίωση αποδεικνύεται η μόνη επιλογή.
Στην ουσία είναι μια ταινία αυτοβιογραφική, καθώς ο σκηνοθέτης της, ο ισραηλινός Σάμουελ Μάοζ, υπήρξε πυροβολητής σε τανκ στο πόλεμο του 1982 και χρειάστηκε να περάσουν 25 χρόνια για να μπορέσει να ξεπεράσει αυτές τις τραυματικές του εμπειρίες και να δημιουργήσει τον "Λίβανο". Όπως αναφέρει και ο ίδιος, όσα χρόνια και να περάσουν η ανάμνηση θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις ψυχές όσων πολέμησαν και γύρισαν ζωντανοί από τον πόλεμο αυτό.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα, το ανώτατο βραβείο του κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Βενετίας και όχι άδικα όπως αποδείχθηκε. Μια ταινία περιεκτική με μια αλήθεια που τρομάζει και συγκινεί.
